آدری هپبورن، ستاره‌ درخشان دهه‌های پنجاه و شصت میلادی بود؛ چهره‌ای که بر پرده سینما قلب پسران و دختران جوان آن دوران را به تپش می‌انداخت. نمایشگاهی در گالری ملی پرتره در لندن که روز پنجشنبه (۲ ژوئیه) گشایش یافته است، علاقمندان را به دنیای ستاره‌ی زیباروی هالیوود می‌برد.

 آدری هپبورن در روز ۴ مه ۱۹۲۹ در خانواده‌ای با پیشینه‌ اشرافی در بروکسل به دنیا آمد و سپس به همراه خانواده‌ راهی هلند شد. شانزده ساله بود که برای همیشه هلند را ترک کرد و به انگلستان رفت. با توجه به آشنایی‌اش با باله آرام‌آرام به صحنه رقص و نمایش نزدیک شد و نقش‌های کوچکی در تئاتر و سپس سینما به عهده گرفت. آدری هپبورن در صحنه‌ای از فیلم "صبحانه در تیفانی".استعداد بازیگری آدری هپبورن روی صحنه تئاتر و با نمایش "ژی‌ژی" شکوفا شد. این اثر که "کولت"، نویسنده‌ فرانسوی آن را خلق کرده، قبلا در سینما و تئاتر اجرا شده بود، اما در صحنه‌ برادوی نیویورک و با بازی هنرمندانه‌ آدری هپبورن بود که سیمای دخترکی ساده‌دل و مهربان به نام ژی‌ژی به طور واقعی جان گرفت.هپبورن در سال ۱۹۵۳ در اولین فیلم آمریکایی خود به نام "تعطیلات رمی" به کارگردانی ویلیام وایلر شرکت کرد و در کنار گریگوری پک بازی دلنشین و ماهرانه‌ای ارائه داد که برای او یک جایزه اسکار به ارمغان آورد.

درخور توجه آنکه تهیه‌کنندگان این فیلم در ابتدا الیزابت تیلور را برای این نقش در نظر داشتند، اما کارگردان این فیلم سخت تحت تاثیر تست‌ صحنه آدری هپبورن قرار گرفت و نقش را به او واگذار کرد.آدری هپبورن از سال ۱۹۵۲ و پس از ایفای نقش ژی‌ژی نامی آشنا برای دنیای نمایش بود. او در رشته‌ای از فیلم‌های سینمایی ماندگار نقش آفرید.

هپبورن با چشمان درشت، چهره پراحساس و اندام ظریف خود به زودی در بسیاری دل‌ها جای گرفت.آدری هپبورن در سال ۱۹۵۴ با بازی در فیلم "سابرینا" به کارگردانی بیلی وایلدر، در کنار دو غول سینمایی آن دوران، یعنی همفری بوگارت و ویلیام هولدن بار دیگر درخشید. او در سال ۱۹۵۷ باز هم برای بیلی وایلدر در فیلم "عشق در بعدازظهر" نقش‌آفرینی کرد. به باور برخی منتقدان، هپبورن در این فیلم‌ها وجه تازه‌ای از اروتیسم را به تماشاگران سینما معرفی کرد.هپبورن در سال ۱۹۵۴ با مل فرر ازدواج کرد. این زوج هنری در فیلم "جنگ و صلح"، اقتباسی ادبی از اثری هم‌نام از تولستوی، نیز بطور مشترک در صحنه ظاهر شدند. این ازدواج نزدیک به پانزده سال به طول انجامید.آدری هپبورن سه ماه از تولد پسرش نگذشته بود که در سال ۱۹۶۱ بازی در فیلم "صبحانه در تیفانی" به کارگردانی بلیک ادواردز را شروع کرد. شمایلی که هپبورن از یک زن آزاد ساخت، بعدها به عنوان "زن دهه‌ شصتی" شهرت پیدا کرد.هپبورن با این فیلم برای چهارمین بار نامزد دریافت جایزه اسکار شد. بسیاری از دوستداران فیلم و سینما، چهره‌ هپبورن را در پیوند با "صبحانه در تیفانی" در ذهن دارند.

این فیلم با اقتباس از داستانی به همین نام از ترومن کاپوتی ساخته شده است.هپبورن در طول فعالیت‌های هنری خود با هنرپیشگان صاحب‌نامی همکاری داشت، از جمله با کری گرانت در فیلم معروف "معما". این فیلم که کارگردانی آن را استنلی دانن برعهده داشت، در سال ۱۹۶۳ به پرده‌ سینما‌ها راه یافت. جالب آنکه گرانت پیشتر بازی در مقابل آدری در فیلم‌های "تعطیلات رمی" و "سابرینا" را رد کرده بود، اما پس از همکاری مشترک در "معما" عاشق شوخ‌طبعی هپبورن شد.هپبورن با فیلم‌هایی چون "صبحانه در تیفانی"، "معما" و "چگونه یک میلیون دلار بدزدیم؟" مهارت خود را در ایفای نقش‌های شاد و خنده‌آور نشان داد و چهره‌ زنی ظریف و زیبا را به تصویر کشید که با سیمای بشاش و نگاه خیره، مردان را با شیطنت و شیرین‌کاری به دنبال خود می‌کشد.بهترین جلوه این تیپ سینمایی تازه در فیلم موزیکال "بانوی زیبای من" دیده می‌شود که در سال ۱۹۶۴ به کارگردانی جورج کیوکر ساخته شد.

این فیلم با فضای رنگین، لحن شاد و آهنگ‌های زیبایش یکی از بهترین موزیکال‌های تاریخ سینما به شمار می‌رود. آدری هپبورن با مهارتی خیره‌کننده در نقش دخترکی عامی و فقیر ظاهر می‌شود که به محافل اشرافی راه پیدا می‌کند. آهنگ‌هایی که او در این فیلم خواند، همه جا ورد زبان شد."ابین و ماریان" یکی از دو فیلمی است که در دهه‌ ۱۹۷۰ با بازیگری آدری هپبورن ساخته شد. هپبورن در این فیلم که داستانی کم و بیش متفاوت از ماجرای رابین هود را به تصویر می‌کشد، در کنار شان کانری نقش‌آفرینی کرد.آدری هپبورن در عرصه‌ مدل مو و به ویژه مد لباس نیز الگوی بسیاری از دختران و زنان بود. درخور توجه آنکه طراحی و دوخت لباس‌های او در فیلم‌ها را همواره ژیوانشی، طراح پرآوازه مد، برعهده داشت. لباسی که هپبورن در ابتدای فیلم "صبحانه در تیفانی" بر تن دارد، در سال ۲۰۰۶ در حراج کریستی به مبلغ ۶۹۲ هزار دلار به فروش رفت.آدری هپبورن از اوایل دهه ۱۹۷۰ که هنوز جوان و پرآوازه بود، هرچه کمتر به کار در سینما و بیشتر به فعالیت‌های نیکوکارانه پرداخت.

در ماه مارس سال ۱۹۸۸ سازمان یونسکو آدری هپبورن را به عنوان فرستاده‌ ویژه برای یاری به کودکان فقیر و گرسنه تعیین کرد. او بارها به مناطق بحرانی و قحطی‌زده‌ آفریقا سفر کرد تا اندکی از رنج محرومان بکاهد. آدری هپبورن در ۲۰ ژانویه ۱۹۹۳ در سوییس بر اثر بیماری سرطان درگذشت.نمایشگاه ویژه گالری ملی پرتره در لندن که به آدری هپبورن اختصاص دارد، تا روز ۱۸ اکتبر سال جاری دایر است. در این نمایشگاه از جمله عکس‌های تماشایی، پوسترهای سینمایی و تصاویر هپبورن بر روی جلد نشریات گوناگون عرضه شده است.

لورن باکال، بازیگر قدیمی تئاتر و سینما، در ۸۹سالگی در آمریکا درگذشت.

کارنامه این بازیگر در هالیوود به هفت دهه می‌رسد. او در ۱۹سالگی نقش به‌یادماندنی خود را در فیلم "داشتن یا نداشتن" در مقابل همفری بوگارت بازی کرد؛ کسی که بعدتر با او ازدواج کرد.بیش از پنجاه سال پیش با فیلم "آینه دو رو دارد"، هم یک جایزه گلدن گلوب گرفت و هم نامزد جوایز اسکار شد.

او در فیلم "قتل در قطار سریع‌السیر شرق" به کارگردانی سیدنی لومت هم خوش درخشید.

لورن باکال که در سال ۱۹۲۴ میلادی در بروکلین نیویورک به دنیا آمده بود، یکی از بزرگ‌ترین ستارگان تاریخ سینما شد.او به‌خصوص به صدای خش‌دار و زیبایی خیره‌کننده‌اش شهرت داشت.

این‌طور گزارش شده که او بر اثر سکته، در خانه‌اش در نیویورک درگذشته است.لورن باکال با بیش از ۳۰ فیلم در کارنامه‌اش، در سال ۲۰۰۹ میلادی به خاطر "جایگاه مرکزی در عصر طلایی تصاویر متحرک" یک اسکار افتخاری گرفت.

نقش بانوی سرسخت و در عین حال مهربانی که او در "داشتن یا نداشتن" بازی کرد، یکی از بهترین نمونه‌ها از اولین بازی یک هنرپیشه در تاریخ سینما را رقم زد.

بازی‌های او اغلب با صدای رفعت هاشم‌پور و تاج‌الملوک وزیری در ایران دوبله و پخش شده است.

همسر نخست او، همفری بوگارت بود و تا پایان عمر این بازیگر در سال ۱۹۵۷ با او زندگی می‌کرد.

بعدا با جیسون روباردز ازدواج کرد. او از این دو ازدواج سه فرزند داشت.

bbc news

لباسی نسبتا بلند، بدون کلاه، آستردار، دو ردیف دکمه با یک کمربند؛ سال‌هاست که بارانی به یکی از لباس‌‌های مرسوم مردان و زنان تبدیل شده و بعضی حتی عقیده دارند که هر کسی باید دست‌کم یک بارانی در کمد لباسش داشته باشد.

کمتر کسی از سرگذشت بارانی (در زبان انگلیسی ) و تاریخچه‌اش‌، قبل از اینکه پایش به دنیای مد باز شود، خبر دارد. بارانی که حالا مددوستان سفت و سخت به آن چسبیده‌اند، زمانی بخش جدایی ناپذیر یونیفرم افسران ارتش بریتانیا بود.

اگر رد آن را دنبال کنید، به اواخر قرن ۱۹ میلادی می‌رسید؛ زمانی که توماس بِربِری، خیاط انگلیسی به همراه شرکت تولید‌کننده لباس Aquascutum با یک تیر دو نشان زدند: طراحی لباسی مقاوم در برابر آب تا افسران ارتش ملکه ویکتوریا در برابر آب و هوای متغیر بریتانیا هم چیزی برای محافظت خود داشته باشند و هم بتوانند به عنوان بخشی از یونفیرم‌شان به تن کنند.

این لباس که نام "Tielocken" را داشت‌، بسیار مورد استقبال قرار گرفت.

توماس بربری در یک آگهی تبلیغاتی که سال ۱۹۱۲ چاپ شد، توصیف افسری با نام مخفف H.S در مورد این لباس جدید را چاپ کرد: «این بارانی اینقدر راحت است که وقتی از تن درمی‌آورم‌، ناراحت می‌شوم. این لباس بهترین محافظی است که تا به حال در برابر باد، برف و باران داشته‌ام.»

این تعریف و تمجید البته بیراهه و واهی نبود. این پوشش ارتشی که تا سر زانو می‌رسید واقعا تمام ‌چیزی بود که یک افسر آن زمان به آن احتیاج داشت؛ مثلا سرشانه‌هایی که بارانی داشت، بهترین مکان برای نصب مدال و درجه بود. این سرشانه‌ها همچنین مانع از آن می‌شد که بند چرمی که اسلحه در آن جای می‌گرفت، از روی شانه به پایین بلغزد.

حلقه‌های فلزی که روی کمرباند بارانی وجود داشت، هم بسیار به کار می‌آمدند. این حلقه‌ها (اصطلاحا سوراخ‌بان) که روی سوراخ‌های ایجاد شده روی چرم اعمال می‌شدند‌، محل مناسبی برای آویختن نارنجک یا اشیای دیگر بودند.

لقبی که ماندگار شد

بارانی ‌خاکی رنگ برای نخستین بار در جنگ بوئر دوم (۱۸۹۹ تا ۱۹۰۲) بود که به کار گرفته شد؛ لباسی به رنگ استتار که جلب توجه نمی‌کرد. اما این جنگ جهانی اول بود که این لباس را به شهرت رساند. از آنجایی که این بارانی در سنگرهای گودالی سربازان انگلیسی (Trench) بسیار به کار آمد و به آن‌ها خدمت کرد، به سرعت دارای لقب شد: Trenchcoat.به این ترتیب این لقب روی این بارانی ماندگار شد.

دل کندن از بارانی برای سربازان انگلیسی پس از پایان جنگ کار ساده‌ای نبود، برای همین آن‌ها این یونیفرم نظامی را با خود به خانه آوردند. اندکی بعد بارانی چنان جای خود را در زندگی روزمره بریتانیا باز کرد که مردم کوچه و خیابان نیز آن را خریده و به تن کردند.

شهرتی فراتر از مرزها

شهرت بارانی از مرزهای بریتانیا فراتر نیز رفت و به مرور در جهان نیز تبدیل به لباسی همه‌پسند شد. در این میان هالیوود هم بارانی را کشف کرد و ستاره‌های مشهور آن زمان با به تن کردن آن بیش از پیش بر طبل شهرتش کوبیدند.

همفری بوگارت در فیلم "شاهین مالت" و بعدها پیتر فالک در نقش ستوان کلمبو، از بارانی لباسی ویژه کارآگاهان ساختند. در صحنه پایانی و به یادماندنی فیلم "صبحانه در تیفانی" نیز هالی گولایتلی با بازی آدری هپبورن در حالی که بارانی بر تن کرده بود، زیر باران سیل‌‌آسا بوسه‌ای را بر لبان معشوقش زد.

بارانی که زمانی لباس نظامیان بود، دنیای مد را به تسخیر خود درآورد و امروزه در اندازه‌ها و رنگ‌های مختلف به فروش می‌رسد. بارانی در حالی همچنان جای خود را به عنوان یکی از پوشش‌های محبوب در سراسر جهان حفظ کرده که اینک کمتر کسی از گذشته پر فراز و نشیب آن خبر دارد.

dw